Gleðilegt ár! :)

Ég óska öllum mínum dásamlegu bloggvinum og hinum auðvitað líka ástar og friðar í kvöld og næstu 365 daga.

Verið ótrúlega góð við hvort annað og strjúkið kviðinn eftir átið í kvöld.

Love you all!

Om jeg er dum eller hvad?

Álit Eika á mér í dag er ekki mikið.
Þegar égcvar búin að ausa úr mér fréttum dagsins (var jú að vinna í dag konan) horfði hann fyrst á mig með vorkunnar augum og sagði svo "Er du dum eller hvad?"
Ég ákvað að svara því ekkert, þá segir maður heldur ekkert rangt, og hélt þess í stað áfram. Næsta komment hjá honum var "lærirðu ekkert á því að búa mér mér?"
Þá ákvað ég að fá mér glas rauðvín og einn poka af Trítlum sem krúttið hann faðir minn sendi mér með í jólagjöf.

Þannig var að eymingja ég var að vinna í gær á náttfatadegi dauðans, og í dag, og á að vinna alla helgina. Það er líka í góðu því svo á ég viku frí. Bara svo geðveikt fúlt að fara að vinna þegar Eiki og strákarnir eru í fríi. Líka af því að þá er í rauninni bara einn löggildur náttfatadagur á ári og það er
25.des.
Ég mætti sem sagt í vinnu alveg ofboðslega hress og kát í morgunn klukkan núll sjöhundruð.
Gleðin rann örlítið af mér þegar ég sá að við höfðum vikar hjá einum íbúanum okkar. Það þíðir bara í rauninni að það er starfsmaður hjá einum gamlingjanum 24 tíma á sólarhring vegna falls hættu, og þessi sem kom í morgunn minnti svo lítið á rússneskan hryðjuverkamann og það fraus næstum undan mér þegar ég leit á þessa konu.
Ég með mína blíðu lund og mikla margumrædda jafnaðargeðið mitt brosti mínu blíðasta og notaði megnið af morgninum til að til dæmis útskýra fyrir henni að það þyrfti ekki að mauka matinn hans og hann hefði tvær hendur og gæti mögulega alveg stjórnað hníf og gafli sjálfur.
Ég viðurkenni samt fúslega að ég var á barmi geðhvarfasýkingar þegar ég bað hana að útskýra fyrir mér af hverju henni væri svona illa við að leyfa manninum að ganga. Hún hljóp um með hjólastólinn, og um leið og grey kallinn stóð upp eða bara blakaði augnhárunum var sú rússneska komin með hjólastólinn og reyndi að þvinga gamla manninn til að sitja í honum.
Minnti dálítið á þegar ég eyddi 2 tímum í að klæða hann gamla Brand í dúkkuföt og lét hann svo liggja kjurran í dúkkuvagninum á meðan ég keyrði hann um alla Njarðvíkina. En Brandur var köttur og ég var 5 ára.
Eftir hádegi þegar kona mannsins var komin í heimsókn, ákvað ég að fara út með ruslið.
Á leið minni þangað hitti ég mína ástkæru Kirsten sem er dásamlegasti kollegi ever.  Ég jós úr skálum hneykslana minna og vanmáttar og var svo til ekki alveg búin þegar mikið þreytt kona kom labbandi eftir ganginum og bauð góðan daginn.
Hún sagðist vera vikar og ég með mína einstöku reiknisgáfu fattaði undir eins að hún ætti að leysa þá rússnesku af.
Eitthvað kannaðist ég við hreiminn hjá þessari þreyttu og þegar ég spurði hvort hún væri dani, svaraði hún að hún kæmi frá Íslandi.
Hjúkk. Þá gat ég útskýrt allt með gamla manninn á mínu eigin tungumáli, og ég var við að tapa mér úr hamingju og látlausri gleði.
Ég talaði látlaust í ábyggilega korter og bauð henni svo kettling. Ég er ekki að grínast, en leið og ég sleppti orðinu -kettlingur- hugsaði ég. "Vá Hulla, ertu klikkuð eða???" 
Svo leyfði ég henni að tala smá, og þegar hún sagði mér að hún væri ein um að kaupa hús og allt saman, með fullt hús af börnum skildi ég þreytu hennar ofur vel og klappaði ég henni á vaxandi magan (eða benti, man það ekki vel því ég er svo mikill auli) og sagði. "Ég sé nú að þú ert ekki kona einsömul"  (Þarna sagði Eiki... "Er du dum eller hvad")Þegar ég leit upp sá ég samstundis að ég væri fábjáni, bara á sekúndubroti.
"Já nei nei" sagði hún og brosti. Ég er sko ekki ólétt eða neitt svoðeilis. Sagði mér svo að hún hefði farið í aðgerð og væri með rifinn vöðva eftir það, eða eitthvað þannig. Heyrði það ekki vel fyrir suði í hausnum á mér. En hún brosti bara, þegar ég reyndi að kenna prjónapeysunni hennar um að vera óléttuleg og sagði "Svo er ég líka 52 ára og gæti þess vegna ekkert verið ólétt." 
Ég horfi á hana, þessa íslensku þreyttu konu sem lítur sko ekki út fyrir að vera eldri en 45 ára, á meðan suðið líður úr hausnum á mér og segi svo (eins og hálfviti) " Ertu í alvöru svona gömul? Þú lítur nú ekki út fyrir það, ertu búin að fara í fleiri aðgerðir?" (þarna spurði Eiki mig að því hvort ég hefði ekki lært neitt á að búa með honum)
Hún fór sem betur fer bara að hlægja og ég náttúrulega notaði tækifærið til að koma því að að tengdamamma mín væri líka 50 og eitthvað! Só! Tengdamamma er 58 þar til eftir nokkra daga og ég sé núna ekki hvaða máli það skiptir eða til hvers í ósköpunum ég var að blanda því í málið. Um leið og ég sleppti orðinu ákvað ég að þegja í smá tíma og dreif mig svo bara út með ruslið.
Þegar ég kom tilbaka var klukkan orðin 3, minn vinnudagur búin og þar sem ég var búin að gera mig að ótakmörkuðu fífli þennan daginn, fór ég eina ferðina enn til hennar og lét hana fá miða með nafninu mínu og símanúmeri og bauð henni í kaffi einn góðan veðurdag.
Get þá verið búin að safna í sarpinn til að gera mig að en meira fífli en nokkru sinni áður.

Guði sé lof fyrir að þessi dagur er að verða búin.

Knús á ykkur öll og haldið áfram að belgja ykkur út af alls konar gúmmulaði.

Gledileg Jól :)

Elsku vinir, hér og tar.

Óska ykkur øllum gledilegra jóla og vona ad tid hafid tad øll sem allra best :)

Knús og kossar beint hédan frá Bojskov.

Jóhann 9 ára

 

Þann 13. des varð litla örverpið okkar 9 ára.
Þvílíkt sem tíminn líður.
Ég man ennþá svipinn á Eika þegar ég sýndi honum jákvætt þungunarprófið - sem ég bæðavei geymdi og sýndi honum aftur þegar Jói var 3ja vikna gamall, Hahahaha, Þvílíkur svipur sem kom á hann þá. Bara snilld-
Alla vega var meðgangan vægast sagt hræðileg. Ég fékk grindargliðnun þegar ég var komin 3 tíma á leið og sat meira eða minna á rassinum í 9 mánuði.
Gat ekki eitt né neitt. Ef ég labbaði út í búð sem var um 300 metra frá okkur, komst ég pottþétt ekki aftur heim.
Ég held að ég hafi klikkast smá á þessum mánuðum.
Veit ekki hvernig ég hefði komist í gegnum þessa mánuði ef ekki hefði verið fyrir Jóu (Evu) systir.
Hún kom til okkar, sennilega í nóvember, og var hjá okkur með Hauk og Darra þar til hún var búin að fá húsnæði á Stokkseyrinni. Hún hjálpaði mér með allt.
Bakaði með krökkunum fyrir jólin, braut saman þvott, eldaði mat og hjálpaði mér með krakkana.
Svo var hún sálarbót fyrir feitu mig þegar krakkarnir voru komnir í rúmið.

Þann 8. nóv fór fæðingin í gang hjá mér mánuði fyrir tímann.
Ég var send í bæinn í einum grænum því Jói var talinn ansi smár, fyrir utan að vilja svo snemma í heiminn.
Ég var ekki komin með nema um 3-4 í útvíkkun og þegar ekkert var búið að gerast meir 3 tímum seinna og panodil drap niður alla verki fékk ég að fara heim til tengdó og gista þar. Daginn eftir var en allt óbreytt og ég fékk leyfi til að fara heim með því skilyrði að ég geri akkúrat ekki neitt annað en að liggja með fæturna uppi. Eins og ég hefði gert eitthvað annað undanfarna mánuði.
Í stuttu máli sagt gerðist ekki neitt í rúman mánuð.
Ég var orðin nokkuð viss um að ég mundi ekki eiga fyrr en á nýju ári og komin niður í þó nokkra depurð þegar ég loksins vaknaði við verki aðfara nótt 13. des. Þá var ég náttúrulega ekki alveg tilbúin hehe.
Þetta var nú ekkert svaka sótt sem ég var með, og þess vegna gerði ég ráð fyrir að vera að í marga klukkutíma. Var ekki nema rétt um 2 tíma frá fyrstu hríðum með síðustu þrjú, en þá voru verkirnir líka svakalegir. Þetta var ekkert í samanburði við þá.
Við vöktum Jóu og brunuðum svo á Selfoss. Ég var búin að ákveða að prófa að eiga í vatni því það ku vera voða notalegt. En baðið var upptekið og mér var vísað beint inn á stofu. Ekki fæðingarstofu, heldur bara venjulega tveggja manna stofu.
Eftir ca klukkutíma veru á þessari stofu kom Ljósa til að skoða mig og sagði mér að ég mætti nú fara að rembast. Já sennilega. Ekki einu sinni komin með rembingshríðar.
Ég sagði henni voða kurteislega að mér væri ekkert mál að rembast, en hún lét sem hún heyrði það ekki og hvatti mig endalaust mikið.
Til síðast lét ég eftir henni og prófaði að rembast smá þó mér þætti það hrikalega hallærislegt.
Og viti menn eftir 3 rembinga lá litlinn minn á maganum á mér.

Hann er sjarmur mikill og friðarstillirinn á heimilinu.
Hann gerir allt sem í hans valdi stendur til að gleðja mömmu sína og pabba og er góður út í gegn.
Hann er samt mesti fýlupúkinn á þessu heimili og reynir endalaust að ala upp stóru bræður sína.
Kom t.d frekar fúll niður í gær og sagði okkur að Atli Haukur væri að múta Júlla til að taka til í herberginu sínu.
"Mamma þetta gengur ekki með hann. Hvernig helduru t.d að hann verði þegar hann verður stór og eignast sjálfur börn??? Hann á eftir að láta þau gera allt fyrir sig!" sagði Jói grafalvarlegur.

Hann fékk rafmagns gítar í afmælisgjöf og er búinn að skemmta okkur þó nokkuð með sólóum síðan.
Stundum held ég að vanti eitthvað í okkur þegar við erum að velja gjafir handa börnunum okkar.

 

P.s kem ekki inn myndum  Reyni eftir vinnu.

 

Aftaka!

Í dag er ég bara hálf manneskja.
Þannig er að það er búið að fjarlæga af mér líkamspart!
Um daginn var ég nefnilega svo dugleg að fara með strákana mína 3 til læknis.
Þeir voru reyndar ekkert veikir enda hraustmenni með afbrygðum, en svona pínu gallaðir frá náttúrunnar hendi.
Júlli minn þurfti reyndar bara að fá 12 ára sprautu, en hinir að láta kíkja á gallana sína. Það er jú engin fullkomin.
Atli Haukur er með fæðingarblett á upphandleggnum sem ég vildi láta kíkja á og bletturinn var allur mældur og allt skráð. Dokksi sagði að þetta væri hin huggulegasti blettur og hann gæti bara verið stoltur af honum.
Þá var röðin kominn að Jóhanni en hann þarf á lýtaaðgerð að halda. Ég er ekkert að djóka. Hann er nú ekkert mikið útlitsgallaður hann Jói minn en erfði útlitsgalla frá pabba sínum og er með skakkt miðnesi. Og það er orðið það mikið núna að hann finnur stundum til. Þannig að þeir fara saman feðgarnir í lýtaaðgerð á nýja árinu.
Nú var röðin komin að mér. Þegar Dokksi sá blettinn minn (ó) fagra sem er búinn að liggja í skugga hægra brjósts míns í 38 ár, sagði hann hugsi.
"Humm ég hef nú séð þá verri! Það er nú sennilega í lagi með þennan" Eigum við ekki bara að fylgjast vel með honum og þú kemur svo bara aftur ef hann breytist"
Ég útskýrði fyrir honum að ég væri nú ekkert að gægjast undir brjóstið á mér dagsdaglega og væri stundum algerlega ómeðvituð um hann í langan tíma.
Og hvað ef hann breytist? spurði ég.
" Já þá tökum við hann um leið" sagði rjóði læknirinn minn. (hann er ábyggilega með einhvern húðsjúkdóm því hann roðnar ekkert eðlilega mikið)
"Ok og þá er hann orðinn illkynja... eða hvað" spurði hún litla ég. Náttúrulega nautheimsk :)
Hann viðurkenndi það býsna hugsi. (ekki samt að ég væri heimsk)
"Já er kannski ekki bara ráða að taka hann áður en ég er komin með húðkrabba, sagði ég og hef sennilega virkað heimskari en áður.
"Humm". Hugsaði læknirinn minn og gaf mér svo tíma á fimmtudaginn síðasta í aftöku! Tók það samt fram aftur og aftur að það væri ekkert að óttast.
Ég var heldur ekkert hrædd. Ekki baun. Held samt að ég hefði orðið það ef ég hefði komið nokkrum árum seinna og hann hefði sagt "Þú hefðir átt að koma fyrr"

Nú. Til að gera langa sögu stutta fékk ég leyfi til að fara aðeins fyrr úr vinnunni (og man núna rétt í þessu að ég gleymdi að skrifa það á vaktplanið) þrátt fyrir julefrokost og snapsa.
Ég viðurkenni það fúslega að um 11 leitið var ég farin að finna fyrir ansi miklu stressi og þegar ég mætti til hans kl 14:45 var ég næstum grátandi úr hræðslu.
Hann var samt ansi kammó. Sagði mér einhvern brandara um íslendinga! Sem ég, vegna hræðslu, hlustaði ekki á og misskyldi þess vegna og fékk Dokksa til að roðna en meira en venjulega.
Hann reyndi allt til að róa mig. Sagði mér frá öllum útlimunum sem hann hafði fjarlægt og öllum börnunum sem hann hafði skoðið inn í þennan heim (keisaraskurður).
Ég get lofað ykkur því að það róaði mig minna en ekkert.
"Ertu skurðlæknir" spurði ég hann afar varlega. Vildi ekki stressa hann upp. Hann hélt jú á sprautu!
Þegar hann játaði því langaði mig næstum að hætta við. Hvers vegna skurðlæknir ákveður, eða ekki, að fara að vinna sem heimilislæknir var bara eitthvað sem ég var ekki tilbúin að taka á móti akkúrat þarna.
Eftir að hafa reynt að fela fyrir mér hjúmangó stóra deyfisprautu, kom hann með hnífinn. Reyndi líka að fela hann.
Ég fann blóðið úr mér renna niður á bekkinn sem ég lá á, og það eina gáfulega sem mér datt í hug var að spyrja hann hvort hann gæti ekki notað tækifærið og notað eitthvað af þessu blóði mínu til að mæla hjá mér blóðsykurinn. Hann gat það ekki og allt þetta blóð fór því til spillis.
Hann var svo, svo fyndinn að rétta mér glas með einhverju í, og þegar ég var búin að hrista það fram og til baka og skildi ekkert í því hvað þetta var, tjáði hann mér að þetta væri líkamsparturinn sem hann hefði fjarlægt. Frekar stoltur.
Ég get ekki sagt að ég sakni hans, en þegar einn af þessum 3 saumum sem héldu sárinu saman, datt úr á degi 2, varð ég pínu leið. Ég á að mæta í saumaaftöku á mánudaginn og er guðséloflifandi fegin að ég sé ekki með fleiri svona óvætti á kroppnum.

Í stuttu máli sagt, my ass.

Stolt af þeim!

Þegar ég sá þessa frétt varð ég í fyrsta sinn í dálítið langan tíma virkilega stolt af því að vera Íslendingur. Í leiðinni skammaðist ég mín, en þá aðallega fyrir að hafa minna vit á þessu öllu saman en krakkar sem eru á aldur við mín börn og aðeins eldri.
Skammaðist mín fyrir það, að á meðan "krakkarnir" (Sem eru eiginlega ekki krakkar lengur) standa í svona aðgerðum og vilja með hug og hjarta losa íslensku þjóðina við þessi ósköp sem hafa dunið á síðustu mánuði. Losa komandi kynslóðir við kreppu tímabil og vilja allt gera til þess að þeirra börn og barnabörn erfi gott og farsælt land, situr fullorðið fólk, foreldra þessarar kynslóðar heima hjá sér án þess að aðhafast nokkuð annað en að rausa. Ég er ein af þessum sem rausa án þess að hafa sett mig nógu vel inn í hlutina, en það þarf nú heldur engan sérfræðing til að sjá að spillingin og valdaníðslan er þvílík.
Og þetta eru rausararnir bara tilbúnir að láta yfir sig ganga.

Friðsamlegar aðgerðir eru alltaf bestar. Ég held að allir geti verið sammála um það.
Þær bara virka sára sjaldan.
Þá þarf að gríp til róttækrar aðgerða og vona að þær virki betur.

Ég er ekki auli og geri mér fulla grein fyrir að sennilega verð ég ekki vinsæl fyrir þessi skrif, en mér er fokking sama.

Svo ætla ég að bæta við í lokin (því ég er komin í ham) að fyrir ykkur sem ekki vitið þá er hann Haukur bónusfána flaggari ekki bara með hrikalega góðan húmor, heldur er hann sá heilsteyptasti einstaklingur sem ég hef nokkru sinni kynnst.
Ég hef aldrei kynnst manni sem elskar landið sitt jafn mikið og Haukur gerir, og hann er til í að gera hvað sem er, til að hans börn og komandi kynslóðir þurfi ekki að ganga í gegnum helvíti, bara af því að nokkrir einstaklingar höguðu því þannig að íslenska þjóðin er svo til á hausnum.
Hann er vel gefinn einstaklingur og ég er stolt af að vera móðursystir hans.

Eigið svo góðan dag og styðjið ungmennin okkar frekar en að sitja heima og skrifa niðrandi færslur um þau á bloggin ykkar.

Elska flest ykkar í tætlur.

Vilja ríkisstjórnina burt

Matarboð.

Í gærkvöldi var okkur boðið í mat til hans Lars hérna hinu megin við götuna.
Við ákváðum að treysta Júlla og Jóa til að vera einum heima á meðan við skruppum yfir. Þeir eru líka 12 og 9 og ekki meira en 20 metrar til Lars svo við vorum hér um bil áhyggjulaus þegar við röltum yfir.
Jói spurði hvort við ætluðum virkilega ekki að taka bílinn og ég er enn að reyna að átta mig á hvort hann var að hæðast að okkur eða hvort honum var alvara.

Þetta er í fyrsta sinn sem hann Lars býður okkur í mat og í fyrsta sinn sem við hittum vini hans.
Það voru komin tvenn hjón á undan okkur. Ég rauk náttúrulega á línuna og heilsaði og sagði öllum hvað ég héti. Minnug um hvað ég gerði mig af miklu fífli í julefrokostnum sem við héldum í vinnunni um daginn. Meira um það síðar. Þannig gerir maður bara í Danmörku. Allir að heilsast og allt eitthvað voðalega hátíðlegt. Held meiri að segja að ég hafi móðgað Lars þegar ég spurði hvort ég ætti að hjálpa honum með eitthvað.
Nohhh. Fyrst fengum við fyrirmat drykk. Hef ekki grænan grun um hvort það var áfengi eða bara djús sem við vorum að drekka, en það voru klakar í og það bjargaði öllu.

Áður en við fengum drykkinn var fólk farið að reyna að tala saman og brjóta ísinn smá. En alltaf voru svona vandræðalegar þagnir inn á milli. Alveg þar til einn kall með mikinn maga og Hitlersskegg ákvað að redda málunum og hressa aðeins upp á mannskapinn. Hann fór að segja okkur frá því þegar konan hans dó!!!
Ég er ekki að grínast en ég var næstum því farin að hágráta. Við fengum nákvæmlega að vita allt sem gerðist á heimili hans þessa 13 daga frá því konan hans greindist með blóðtappa í ökkla og hvernig hann skreið upp eftir líkamanum hennar og þar til hann gerði útaf við hana á svefnherbergisgólfinu fyrir framan dóttur þeirra og hvernig hann tilgangslaust reyndi að halda lífi í konunni sinni. Bara svakaleg frásögn.

Loksins var matur og það var líka voðalega hátíðlegt. Allir stóðu bak við stólana sína þar til okkur var boðið að setjast.
Í forrétt var eitthvað fiskidæmi, rosalega gott. Hörpuskel þar á meðal og allt algjört jammý. Með forréttinum var boðið uppá hvítvín.
Svo kom aðalrétturinn. Það var dádýr sem mér skildist að hafi andast hérna út á akri hjá okkur. Það var jafn vont og fiskirétturinn var góður. Eina sem mér fannst gott við aðalréttinn var gulræturnar og baunabelgirnir. En þar sem ég er gríðarlega kurteis stúlka át ég allt af disknum og strauk kviðinn og stundi af uppgerðar ánægju. Lars varð voða glaður. Já og með þessu var boðið upp á suður Afrískt rauðvín.
Svo var eftirréttur. Ísterta (og þarna át ég og stundi uppgerðarlaust) með henni bauð kallinn upp á púrtvín. Þar sagði ég nei takk og hélt mér við rauðvínið afríska.
Svo var kaffi, smákökur og súkkulaði borið fram ásamt koníaki og whiskýi. Ég sat hjá þar líka. Fékk reyndar kaffi og hefði hæglega getað raðað í mig súkkulaði en sat á mér.
Ótrúlegt en það sá ekki vín á manni, nema þá helst Eika :)
Það eina sem mér fannst skrítið við þetta matarboð var að það ekkert sungið. Danir eru mjög söngelskir og syngja við öll tækifæri, en ekki þarna. Mig grunar að Lars sé kominn með upp í kok við að hlusta á okkur Eika á sumrin, þegar við sitjum út í garði langt fram eftir og spilum og syngjum.
Hann hefur sennilega beðið fólk að sýna sér nærgætni og láta það vera að syngja. Hann vill kannski slappa af og reyna að gleyma á veturna.

Við röltum yfir um hálf eitt og Eiki minn lýsti leiðina (til himna) með nýja ferlega flotta vasaljósinu sínu. Ótrúlegt hvað geislinn lýsir langt upp í loftið.

Jóinn okkar steinsvaf í sófanum og sjónvarpið var ennþá í gangi.
Júlíus var hinsvegar "glað"vakandi og tjáði okkur það að hann gæti ekki bara farið að sofa þegar hann væri að passa. Sofnaði held ég á leiðinni upp.

Í dag er svo dagurinn sem ég ætlaði að klára að þrífa fyrir jólin svo ég gæti farið að baka. Núna korter í 4 er ég nákvæmlega búin að gera mest lítið. Náði þó að strauja vinnu kirtlana mína og .... já og er nú að blogga.
Kannski nenni ég einhverju á morgunn :)

Allt að koma.

Ég er búin að finna undanfarna daga að eitthvað er að gerast með bloggarann í mér.
Samt ekki nógu mikið til að ég nenni að henda inn almennilegri færslu. En það hlýtur að koma.

Nú ætla ég að reyna að koma einhverju í verk hérna svo ég geti farið að baka aðeins til jólanna.

Læt fylgja með nýjasta piparkökusönginn.

Þegar piparúðinn notast
lítill löggumaður tekur:
Fyrst af öllu piparúðann
og hann ýtir fast á staut.
Þá má heyra ýmsa æpa,
aðrir hvítna eins og næpa.
Sumir nudda æstir augun,
æða grátandi á braut.

Þegar öllu þessu er lokið
lítill löggumaður segir:
Þetta er ansi góður úði,
allt er hyskið farið brott.
Inni í klefa á ég bjána,
einn með gulan bónusfána
Og með svona piparúða
gengur police-vinnan flott.

Bæ í bili.