Smá útskýring...

Sko, bara smá útskýringar á öllum þessum kisum hérna á heimilinu...
Mínir kettir eru eiginlega bara 3. En þar sem ég er svo góðhjörtuð kona, þá tók ég að mér 2 læður sem hún Lena mín átti og gat ekki verið með þegar hún hættir með sínum fyrrverandi fyrir um ári síðan.
Þessar tvær elskur (sem koma reyndar úr goti frá mér, eða minni læðu) áttu síðan báðar kettlinga í maí núna á þessu ári, samtals 9 stykki. Þeim kom ég - hin góða- fyrir á góðum heimilum.
Síðustu 2 á sunnudaginn síðasta.
Lena átti svo að koma með pilluna handa dætrum sínum og var alltaf á leiðinni. En Lena er bara Lena og ekki sú snarasta
Hér er svo búinn að vera á sveimi flækings köttur einn, frekar tættur og kolféllu systurnar fyrir honum... aftur!
Kisa átti svo 5 kettlinga fyrir 2 vikum (búin að koma 2 af þeim fyrir, þegar þeir verða 13 vikna) og Misa átti svo 5 í gærkvöldi.
Þeir eru sennilega fyrirburar og hún vill ekki sjá þá. Misa vill hinsvegar alveg sjá um systrabörn sín og liggur hjá þeim út í eitt!
Eiki og ég erum hinsvegar búin að eyða miklum tíma í að mata þessa 5 fyrirbura með sprautu og heimalagaðri blöndu og ég er svo búin að nudda þá fram og til baka og eyða deginum í að reyna að koma þeim á spenna hjá móður sinni sem er sennilega haldin fæðingar þunglyndi. Eins er ég búin að reyna að koma þeim á spena hjá Kisu sem er þó það indæl að þvo þeim í bak og fyrir.

Þessir 5 eiga svo til enga lífsvon og ég veit að ég er voða vitlaus að reyna þetta... en ég bara get ekki horft á þá deyja án þessa að allavega reyna eitthvað

Grey skinnin.
Svo ætla ég að gefa þá alla fyrir jól án þess að spyrja fröken Lenfríði fögru að einu eða neinu.

Guð hjálpi okkur kisunum og takk þið öll fyrir innlit og kvitteringar. Elska hreinlega kvitterí...

Okei!

Þá á ég 15 ketti
Geri aðrir betur...

Knús á ykkur öll

Smá fréttir.

À föstudaginn síðasta fór ég á djammið. Þannig var að Åbenrå kommune var með teiti fyrir alla sem eru á launaskrá hjá þeim. Eða allavega þá sem eru í heilbrigðisgeiranum. Ekki alveg með þetta á hreinu, enda eiginlega bara sama. Allavega þá kom Dana hingað og sótti móður sína og eina til og skutlaði okkur heim til Mæju þar sem við hittumst nokkrar úr vinnunni. Svona aðeins til að hita upp fyrir kvöldið. Það var eiginlega langt frá því að vera leiðinlegt og ég var svo gríðarlega heppin að hitta hann Nonna litla sem að ég var með í Reykjarnesskóla fyrir "nokkrum" árum  
Nonni litli er ekki lítill lengur, heldur fullorðinn 2ja barna faðir og á bæði börnin með henni Mæju.
Ferlega furðulegt að muna eftir litlum 13-14 ára gutta og hitta hann síðan 23 árum seinna.
Við fórum síðan um 6 leitið í þessa íþróttahöll þar sem geðin fór fram.
Það var hinsvegar ekki alveg eins gaman til að byrja með því það voru 2700 manns á staðnum og mér leið hálfpartinn eins og sardínu... í dós.
Eiginlega bara ógeðsleg tilfinning. Hjartað byrjar að hamast og maður svitnar og á tímabili langaði mig helst að gráta og hringja í Eika og biðja hann að ná í mig.
En þar sem ég var með hóp af fólki gekk þetta og ég hékk eins og mara á þeim ef við þurftum eitthvað að færa okkur til.
Eftir einn öl eða 2 og smá í gogginn var ég og Mæja farnar að dansa eins og óðar og ég get svo svarið að ég er búin að vera með harðsperrur í maganum og fleirum frábærum stöðum alla helgina.
Um 11 leitið bað ég svo Eika að ná í mig. Þá var ég búin að vera berfætt hálft kvöldið og gat orðið ekki gengið lengur. Allt vegna þess að ég aulaðist til að fara í skóm með smá hæl á.
Það varð samt ekkert úr að Eiki næði í mig, því að ein sem ég er að vinna með var akkúrat að fara heim og skutlaði mér.
Morguninn eftir mætti ég svo í málningarvinnu út í skóla hjá strákunum.
Get ekki sagt að ég hafi verið í mínu besta formi, en ég náði að hanga þar til hálf fimm og skólastofan hans Júlla er orðin nýmáluð og fín.

Ì gærkvöldi sáum við svo fyrsta þáttinn af Dagvaktinni og ég get svo svarið að mér finnst þetta snilldar þættir.
Við sáum líka 4 þætti af Ríkinu og mér til ómældrar gleði sá ég að hann Vikki minn er með eitt af stóru hlutverkunum. Hugsa að ég eigi eftir að kalla hann Hr.Slaufa það sem eftir er.

Klukkan hálf 12 í gær ákvað ég að gera eitthvað í þessum kisu málum hjá mér.
Setti inn auglýsingu í gul og gratis. Auglýsti báðar litlu læðurnar gefins með því skilyrði að þær færu á sama heimilið. Veit að það minkar líkurnar um meira en helming, en þær eru bara svo miklar vinkonum að mér fannst synd að aðskilja þær.
Hálftíma seinna hringdi kona og um 1 leitið var konan búin að koma og farin með báðar systurnar með sér.
Þá eru bara allir hinir eftir. Geri ráð fyrir að vera búin að finna heimili handa þeim öllum fyrir jól.
Ætla bara að halda Pernillu, Lilly og Klóa eftir.
Þannig að ef þið vitið um íslendinga í Dk sem langar óskaplega í kisa, þá er bara að hafa samband og ég get meiri að segja keyrt út

Jæja, ég er að fara til læknis og er búin að ákveða -eins og alltaf- að ég fari bara ekki út frá honum fyrr en ég er búin að fá einhver svör. Nú annars verð ég bara að koma heim til að fara til læknis.

Knús á ykkur öll

Er ég best... eða???

Naut:
Það leikur enginn vafi á því að þú ert skarpur.
Fólk kann að meta hversu hratt þú hugsar og þegar þú beitir þér, spararðu peninga fyrir þig og fyrirtækið.

Er ekki bara málið að fara að biðja um launahækkun???

Nú og þegar.

Elliheimili árið 2008 

Starfsstúlka elliheimilisins gekk inn á stofuna og sá að gamla konan var komin upp í rúm og sofnuð.
Prjónadótið hennar lá snyrtilega ofan í fallegu bláu glerskálinni sem gamla konan hafði erft eftir móður sína.
'A náttborðinu suðaði í heyrnatækjunum sem gamla konan hafði gleymt að slökkva á og lágvær harmónikku tónlist leið frá útvarpinu sem stóð á fallegum eikar skenk.
Lítill plastbikar undan töflunum hennar stóð við vaskinn og stakk undarlega í stúf við gamlan bolla með handmáluðum gráum rósum á, sem gamla konan hafði notað til að drekka vatn úr með töflunum sínum.
Starfsstúlkan setti plast bikarinn upp í skáp við hliðina á kassanum sem lyf gömlu konunnar voru geymd í. Lykt af spritti lá ennþá í loftinu eftir að hjúkrunarkonan hafði hreinsað gamalt nuddsár sem gamla konan hafði átt erfitt með að losna við, eftir að hafa gengið í alltof þröngum skóm í mörg ár.
Hún leit í kringum sig í lítilli íbúðinni og renndi augunum yfir gamlar eikar og tekk mublur og velti fyrir sér hvort gamla konan hefði sjálf saumað púðana í gamla plusssófanum og heklað alla dúkana sem lágu á borðunum og undir myndum og öðrum skrautmunum í hillunum.
Svo læddist hún inn í svefnherbergið og slökkti á útvarpinu og opnaði heyrnartækin svo þau yrðu ekki batteríslaus morguninn eftir.
Hún leit á gömlu konuna þar sem hún lá friðsæl og andaði rólega.
Blúndan á kraganum á fallega munstruðum flónels náttkjólnum gægðist upp fyrir mjúka dúnsængina og fallega grátt hárið glansaði undarlega í birtunni af náttlampanum.
Þessi 93 ára gamla kona hafði átt erfitt líf og þurft að vinna hörðum höndum á býlinu sem þau hjónin höfðu átt, ásamt því að ala upp 4 börn. Mest allan fatnað saumað hún sjálf, allt brauð og kökur bakaði hún og hún hafði oft talað um hversu mikinn mun hún hafði fundið eftir að þau fengu sjálfvirku mjaltavélina, og hún þurfti ekki að handmjólka allar kýrnar sjálf.
Samt var þessi gamla kona svo nægjusöm og þakklát. Hún sagði starfsfólkinu oft hversu gott líf hún hefði átt og hvað hún væri þakklát fyrir það eitt að komast sjálf fram úr rúmi á morgnana.

Elliheimili árið 2040

Starfsstúlka elliheimilisins gekk inn á stofuna og sá að gamla konan var komin upp í rúm og sofnuð.
Tvö snafsglös, spil og póker peningar hafði verið tróðið ofan í bastkörfu sem stóð við gamalt hvítlútað IKEA furuborðið.
Ùr náttborðsskúffunni barst hávaði frá víbrator sem gamla konan hafði gleymt að slökkva á og lágvær rap tónlist barst frá ipodi hennar sem hafði dottið úr eyrum á henni og lá nú á koddanum.
Lítil kvenleg pípa stóð við vaskinn en úr henni reykti sú gamla maríjúana þrisvar sinnum á dag í staðinn fyrir að belgja sig út af pillum.
Starfsstúlkan sló úr pípunni og setti hana upp í skáp við hliðina á sígarettukartoninu sem sú gamla var nýlega byrjuð á.  Graftrarykt lá í loftinu en sú gamla hafði fengið sýkingu í naflalokkinn en harðneitaði að taka hann úr. 
Hún leit í kringum sig í lítilli íbúðinni og renndi augunum yfir gömul plast og furu húsgögn sem höfðu ábyggilega verið keypt í Rúmfatalagernum og í IKEA fyrir mörgum árum síðan.
Hún velti fyrir sér hvort sú gamla hefði sjálf valið púðana í slitnum gervileðursófanum, eða hvort hún hefði pantað þá úr einhverri netverslun.
Svo læddist hún inn í svefnherbergið og slökkti á ipodinum. Hún slökkti líka á víbratornum svo hann yrði ekki batteríslaus daginn eftir og til að losna við hávaðan sem hann olli einn ofan í skúffu.
Hún leit á gömlu konuna þar sem hún lá friðsæl og hraut rösklega.
Gamall handleggurinn lá ber ofan á sænginni því sú gamla harðneitaði að sofa í náttfötum eða neinu öðru en topp og G-streng, og hrukkótt húðflúr af svartri rós blasti við starfsstúlkunni. Hún breiddi þunna políester sængina betur yfir þá gömlu og velti fyrir sér hvort ökklabandið sem hún var með væri 8 eða 12 karöt. Rauði liturinn var að vaxa úr hári hennar og grá hársrótin sýndist meiri í bjarmanum frá lapp tölvunni sem stóð á náttborðinu.
Þessi 72 ára gamla kona hafði átt afskaplega erfitt líf að eigin sögn. Með manni númer 3 hafði hún eignast eitt barn og þurft að berjast fyrir því í 2 löng ár að fá uppþvottavél. Manninum hennar hafði ekki þótt það nauðsynlegt þar sem þau voru með heimilishjálp 2svar í viku.
Þau höfðu átt fallegt einbýlishús og 2 bíla og þurftu bæði að vinna úti til að fjármagna ýmis nauðsynleg kaup. Fatnaður var dýr á þessum árum og stöðugt nýjar merkjavörur að líta dagsinsljós.  Sú gamla talaði oft um þegar hún eignaðist sína fyrstu róbóta ryksugu. Þvílíkur munur að þurfa ekki að labba um 200 fermetra húsið með gömul ryksuguna.
Samt var þessi gamla kona sífellt þakklát og þakkaði á hverjum degi fyrir flotta rafknúna hjólastólinn sinn og konuna sem kom mánaðarlega til að viðhalda löngum gervinöglunum hennar.

AHA.

Naut:
Það fer í taugarnar á þér þegar allt endar í kostnaðarsömu rugli.
Það gæti líka hvatt þig til að gera breytingar.
Nú er rétti tíminn og þú ert tilbúinn.

 

Það er nefnilega það... Nú er bara spurningin hvort aðrir séu tilbúnir fyrir mínar breytingar???

Snoðhaus

Það eru búnar að vera misjafnar móttökurnar sem hármissir minn hefur fengið.
Sumir hafa sagt "ó nei ekki fallega síða hárið þitt!!!"
Halló... hárið mitt var bæði brennt og illa farið eftir nokkur heima permanett og það var þunnt og fíngert og bara ekki til að hafa á höfðinu.
Einn sem ég er að vinna með þekkti mig ekki og var í smá stund að átta sig á hver ég var.
Ætli minn stórkostlegi íslenski hreimur hafi ekki kippt honum í veruleikan aftur.

Annars er partý í vinnunni minni á föstudaginn eftir viku og ég get varla setið kjurr. Ætlum nokkrar að hittast hjá Maju og mig grunar að það verði ekki leiðinlegt.

Þar sem ég myndast hræðilega illa eða er bara af guðsnáð alveg hræðilega ljót, þá læt ég bara fylgja með næturvaktsmynd. Hún er tekin stuttu eftir miklar hrakfallir á stóra boltanum. Meira um það seinna.

Farin að horfa á talent.

Haustið

Hér er að koma haust!
Það finnst mér með eindæmum leiðinlegur og óhuggnarlegur árstími.
Finnst skelfilegt að sjá allt deyja og visna.
Hér er dautt lauf út um allt og ef maður sparkar því aðeins til með tánum gýs upp rotnunarfýla.
Eitthvað af fuglum ákveður að stinga af úr kuldanum og láta sig svífa á heitari slóðir á meðan sit ég hérna í kuldanum og hef hvorki efni á vængjum né olíu.
Við erum hinsvegar með nóg af timbri svo við getum vel kveikt upp.
Málið er bara að ég er mesti aulinn af öllum aulum og á í fyrsta lagi einstaklega erfitt með að ná upp eldi. Þegar það svo hefur tekist á ég í hinum mestu erfiðleikum með að stýra hitanum og einhverneigin hefur mér tekist í marg gang að ná upp svo góðum eldi að allt djöfulsins draslið bull sýður. Nú er t.d allt kerfið stútfullt af lofti svo einungis mórautt vatn (þó heitt) frussast út um busuhausinn.
Eiki en í skólanum og ég finn hjá mér brjálæðislega þörf til að fara í sturtu áður en ég fer á næturvakt en kemst ekki fyrr en karlmennið er búinn að renna sér niður í kjallara og gera við þetta allt og guð má vita hvenær hann kemur heim.

Haustið er bara ekki minn árstími.
Og það þýðir ekkert að tala um að þá sé tími kerta, því ég kveiki á um það bil 25 kertum á hverju kvöldi og þá breytir engu hvaða árstími er.
Mig hlakkar hins vegar alltaf jafn mikið til jólanna (þangað til um miðjan des) og get því látið haustið líða með því að hugsa um jólin.
Þegar jólin eru svo liðin get ég farið að hlakka til vorsins.
Það er minn uppáhalds árstími. Elska hreinlega vorin.

Ég talaði við hann pabba minn í dag. Hann er austur á Borgarfirði þar sem hann er fæddur og uppalinn. Með honum er dágóðum slatta af systkinum hans.
Eftir símtalið í dag kom yfir mig tilfinning sem ég fæ ekki oft. Mig langaði heim! Heim til að vera hjá pabba mínum í nokkra daga.
Auðvitað saknar maður alltaf fjölskyldu sinnar og vina, en þetta var öðruvísi.
Þetta er eini virkilegi gallinn við að búa í útlöndum. Maður getur ekki bara stokkið til og flogið heim þegar manni langar. Ekki einu sinni þó að manni langi virkilega.

Knús á ykkur og farið vel með hvort annað.

Úpps... smá viðbót. Gleymdi nebblega smá.
I gær lét ég klippa af mér allt hárið. Er núna með svipaða klippingu og ég var með 11 ára.
Eiki er ótrúlega hrifinn af þessu nýja lúkki mínu og finnst loksins og jafnvægi sé náð varðandi kynjamun á heimilinu. Nú líta allir út eins og karlmenn!!! Og ég get óhrædd prumpað, ropað og rifið í punginn á mér án þess að allt ætli um koll að keyra.

Ì gamla daga

Um síðust helgi er ég búin að vera meira og minna uppi að taka herbergin hjá strumpunum mínum í gegn. Enda tím til kominn þar sem jólin nálgast nú á ógnarhraða og ég tel mig heppna ef ég næ að verða búin fyrir þann tíma.
Mitt í öllu fór ekki fram hjá mér að strákana og þá sérstaklega Atla Hauk vantar sár nauðsynlega hirslur. Þess vegna lá leið okkar í uppáhalds rauða kross búðina okkar eftir að hafa sótt strákana í skólann.
Þar inni fundnum við ekki neitt sem hug okkar girntist en Jóhann kom auga á býsna furðulegt tæki sem krafðist mikillar útskýringar af hendi Eika.
Tækið var "gamall" skífu sími.
Þar sem ég átti svona síma eftir að ég fór að búa get ég ekki með nokkru móti litið á þetta sem tæki frá "gömlum dögum".
Jóhann gat ekki með nokkru móti skilið hvernig þetta virkaði og ekki lagaðist það þegar við gengum út og Eiki sagði við mig.
"Hey Hulla sérðu vasadiskóið"
Jói: Hvað er vasadiskó?
Mamma: Það er svona tæki til að hlusta á músík.
Pabbi: Svona gamladags Ipod.
Jói: Og hvernig virkar það???
Mamma: Maður setti bara kassettu í og vholla.
Jói: Hvað er kassetta?
Þarna fannst Atla Hauk alveg tilvalið að láta ljós sitt skína.
Atli Haukur: Jói.... Altså... Það er svona risastór svartur diskur.!!!
Þetta vakti kátínu hjá foreldrunum, enda þarf ekki mikið til að gleðja gamla fólkið.
Við útskýrðum síðan fyrir litlu fáfróðu drengjunum okkar að kassettur litu gjarnan út eins og litlar vídeóspólur, því þrátt fyrir tískubylgjur dauðans sem hafa riðið okkur fram og til baka, þá eigum við eldgamalt vídeótæki og höfum alltaf gert.
Atli Haukur fann hjá sér óseðjandi þörf til að fræða bróður sinn en nánar og sagði honum frá hrikalega stórum svörtum kassa sem hægt væri að setja til þess gerðar kassettur í til að framkalla tónlist.
Stuttu seinna ákváðum við að fræða drengina um símboða. En þegar þeir heyrðu að hefðu ekki alltaf verið til gemsar, fannst þeim við frekar ótrúleg og umræðan var látin niður falla að svo stöddu.
Er maður gamall eða hvað???

Knús á ykkur öll og takk fyrir góða og falleg innlegg.

Handa pabba!

Fyrir elsku pabba.
Takk fyrir alla tónlistina þegar ég var lítil.